Honor Paladyna – przed testami

Drogie i Drodzy!

Miesiąc temu wspominałem, że postaram się utrzymać w październiku znośne tempo publikacji w Laboratorium Fabularnym, ale lojalnie ostrzegałem, że obiecać tego nie mogę. Mądry ja… Początek doktoratu był zdecydowanie twardszym zderzeniem z niedoczasem i niedosiłą, niż bym podejrzewał. Nowe studia wydają się całkiem przyjemne, ale ogarnięcie planu, wypytanie o wszelkie szczegóły i zgranie ich z kończeniem magisterki łatwe nie były, a na to wszystko nałożyła się jeszcze bardzo sympatyczna konferencja Nawiedzone Miejsca w Katowicach oraz doszlifowywanie artykułu o Kabarecie Starszych Panów do pewnego czasopisma naukowego. Ja to wszystko bardzo lubię, październik będę wspominał całkiem miło, ale Laboratorium Fabularne musiało zejść na ten miesiąc na dalszy plan.

 

Honor Paladyna – postaci

Drogie i Drodzy!

Jak pisałem niedawno testowanie scenariuszy to dla mnie dość podejrzany proceder – oto w imię spisania i opublikowania swojego pomysłu wystawia się na szwank zaufanie swoich graczy, wciągając ich w niepewną, dopiero się rodzącą przygodę. Dlatego też przed wszelkimi testami warto zadbać o to, by scenariusz mimo swojego niedorobienia oferował dużo dobrej zabawy. Prawdę mówiąc najlepiej jest zadbać o to, by z tego „mimo” zrobić „dzięki” – uważam, że da się przygotować sesję testową tak, by właśnie jej testowość była atutem. Dziś chcę podzielić się z Wami tym, jak próbowałem osiągnąć ten efekt w testach scenariusza Honor Paladyna. Ponieważ poświęciłem naprawdę dużo czasu na projektowanie sesji testowej mam o niej też naprawdę dużo przemyśleń i trudno zmieścić mi je w jednym wpisie tak, by nie prowokował powszechnego too long, didn’t read. Zaczynam więc od tego, co najważniejsze – opisu postaci i projektowania ich kart – zaś poszczególne sceny przygody opiszę za kilka dni.

 

O testowaniu scenariuszy

Drodzy i Drogie!

Testowanie scenariuszy to rzecz niezbędna, gdy chce się je publikować lub wysyłać na konkursy. Ja więc mam za sobą naprawdę dużo takich testów, ale, o ironio, pod wieloma względami czuję się z nim coraz gorzej. Mam wrażenie, że im większe doświadczenie erpegowe zdobywam, tym bardziej podejrzana wydaje mi się sama idea testowania scenariuszy. Dlaczego?

 

Czytanie finalistów Quentina

Drogie i Drodzy!

Scenariusze erpegowe warto czytać nie tylko wtedy, gdy chce się je prowadzić – są świetnym źródłem pomysłów na sesje, sceny i rozwiązania, a także dobrym wglądem w filozofie prowadzenia, jakie stosują ich autorzy. Tydzień temu pisałem o tym, dlaczego w szczególności warto angażować się w dyskusje o scenariuszach przychodzących na Quentina, dzisiaj zaś, już po ogłoszeniu wyników, sam chcę zabrać głos w ich sprawie. Moje pełne komentarze do poszczególnych tekstów znaleźć będzie można za jakiś czas na stronie konkursu, dziś zaś mam dla Was przykłady tego, pod jakim kątem warto czytać teksty finalistów. W każdym z nich jest bowiem coś, co można bez trudu, a za to z niemałym pożytkiem przenieść na własne sesje.

 

Sesje solo plus

Drodzy i Drogie!

Regularnie piszę tu o schemacie sesji, w którym graczy jest dwójka, przy czym jedno ciągle kreuje głównego bohatera historii a drugie wciela się w różne postaci epizodyczne. Tłumaczenie wszystkich zawiłości takiego modelu gry za każdym razem jest dość męczące, postanowiłem więc spisać najważniejsze informacje o nim w jednym miejscu. Przy okazji z pomocą Agrafki i innych członków grupy Panie i Panowie, zagrajmy w RPG udało mi się wreszcie stworzyć zgrabną nazwę dla takich sesji. Panie i Panowie, oto biblia sesji „solo plus”!

 

Karnawał Quentina

Drodzy i Drogie!

Od dwóch dni na stronie konkursu Quentin znaleźć można komplet scenariuszy zgłoszonych na tegoroczną edycję. To 10 przygód, z których 5 dostało się do finału – nieco ponad 300 stron tekstu. Tym razem byłem członkiem Kapituły, więc przeczytałem wszystkie prace już wcześniej, ale do ubiegłego roku moment ich publikacji zawsze wywracał mi na kilka dni życie do góry nogami. W bardzo, ale to bardzo pozytywny sposób. Prywatnie nazywałem te dni „karnawałem Quentina”, a w tym roku, nie mogąc w nim uczestniczyć na zwyczajnych prawach spróbuję przynajmniej namówić Was, byście go sobie sprawili – teraz lub po ogłoszeniu wyników.

 

Otwieranie D&D

Drogie i Drodzy!

Bardzo mocno liczę na to, że wnet uda mi się dokończyć Honor Paladyna – scenariusz przygody dla dwóch osób o paladynie broniącym swoich rodzinnych ziem. Planowałem opublikować dzisiaj tekst o strukturze tej przygody i przygotowaniach do sesji próbnej, ale podczas pisania dygresja rozrosła mi się tak bardzo, że aż zaczęła zasługiwać na osobny tekst. Dygresja dotyczy tego, czemu rozpisuję tę nietypową przygodę na mechanice D&D 3.5, a w szerszej perspektywie – tego, jak jednostrzały mogą pozwolić zabłysnąć mniej optymalnym mechanicznie, ale ciekawym elementom różnych gier.

 

Mapa scenariusza

Drogie i Drodzy!

Zabawnie się składa – Kratistos publikuje wczoraj wpis zainspirowany moim, a ja chcę napisać coś inspirowanego jego patentami na lepszy scenariusz. W owym tekście Kratistos poruszył bowiem temat czegoś arcyważnego dla mnie, gdy chodzi o spisywanie przygód – pojedynczej kartki A4, na której ma się zmieścić plan scenariusza. W jego linkowanym wpisie znajdziecie wyjaśnienie, czemu uważa taki plan za ważny i czemu zdolność przygody do pomieszczenia się na jednej kartce jest oznaką tego, czy to dobra przygoda, ja zaś chciałbym tu napisać o tym, jak ja tworzę takie plany i w czym mi pomagają.

 

Nieopisywalne sceny

Drodzy i Drogie!

Pisanie scenariuszy erpegowych to wyzwanie – jak przelejesz swoje myśli na papier? Jak stworzysz tekst przydatny dla innych? Jak wyjaśnisz, jak widzisz sesję, którą proponujesz? I ile swobody zostawisz? Scenariusz musi przecież być przydatny, proponować strukturę historii i jej elementy, ale nie jesteś w stanie przewidzieć wszystkiego, a najlepsze pomysły są często najtrudniejsze do opisania. Dlatego właśnie często wracam myślami do scen i scenariuszy, które chciałem spisać ale tego nie zrobiłem.

 

Scenopisarstwo – dobre nawyki

Drodzy i Drogie!

Zacząłem niedawno pisać scenariusz. Nic wielkiego, drobną przygodę mającą sprawdzić, czy pewien typ fantastyki zadziała w D&D. I jestem pozytywnie zaskoczony tym, jak szybko i sprawnie mi to idzie. Nie chcę się chwalić, ale mam wrażenie, że teraz ilekroć zaczynam pisać scenariusz włączają się we mnie liczne dobre nawyki wyrobione przez Quentina, pisanie dla Poltera i wydawnictw. Może więc warto podzielić się tym, jakie to właściwie „dobre nawyki”? Ten wpis odchodzi na chwilę od treściowych i formalnych eksperymentów, jakich u mnie pełno, by przedstawić kilka czysto warsztatowych rad dla osób spisujących scenariusze erpegowe.

Piszę o tym, bo akurat o tym myślę, ale warto zauważyć, że za tydzień kończy się czas na wysyłanie prac w tej edycji Quentina i być może komuś przyda się taka lista do sprawdzenia, czy nie zapomniał o czymś oczywistym albo czy nie powinien czegoś dodać. Ja piszę o scenariuszu jasnym i poprawnym, a Kratistos kilka dni temu radził, jak stworzyć lepszy i ciekawszy – nasze teksty można przeczytać ciurkiem, jako uzupełniające się.